Πριν
17 χρόνια περίπου και με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης, έγινε ίσως η
μεγαλύτερη αφαίμαξη χρήματος του ελληνικού λαού κατά τον τελευταίο αιώνα.
Με
πρωταγωνιστές τις ιστορικές «φούσκες», έγινε μια τρομερή αναδιανομή πλούτου,
που συνοδεύτηκε από την μεταφορά καταθέσεων από τα ταμιευτήρια των Ελλήνων, στα
ταμεία των κάθε λογής επιχειρήσεων, κυρίως μέσω των κεφαλαιακών αυξήσεων. Έτσι
με τον τρόπο αυτό, πάρα πολλές επιχειρήσεις κατάφεραν να μεγαλώσουν και να εξαπλωθούν
εντός και εκτός συνόρων.
Μια
νέα μεγάλη αφαίμαξη, που αφορά αυτή την φορά κυρίως το επιχειρηματικό κομμάτι,
έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια τώρα και ειδικότερα μετά την είσοδο μας στο «μαγικό
κόσμο του ευρωνομίσματος». Η νέα αυτή αφαίμαξη έχει να κάνει κυρίως με την
μεταφορά του ιδιωτικού χρέους των επιχειρήσεων σε δημόσιο χρέος και την
μεταφορά του μέσω των τραπεζών, από τα νομικά πρόσωπα στα φυσικά πρόσωπα, μέσα
από τις πολλαπλές ανακεφαλαιοποιήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Αυτό
είχε σαν αποτέλεσμα περίπου τα 230δις από τα 350δις που χρωστάει η Ελλάδα να
έχουν χρεωθεί παρανόμως στον Ελληνικό λαό, οδηγώντας την πλειοψηφία των Ελλήνων
κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αυτά
όμως λίγο πολύ είναι γνωστά και έχουν γραφτεί ξανά και ξανά. Αυτό που δεν έχει
γραφτεί όμως, είναι, τι έγιναν τα χρήματα που δανείστηκαν οι επιχειρήσεις; Πήγαν
όλα όντως σε επενδύσεις ή κάποια από αυτά φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό για να
χρησιμοποιηθούν για συγκεκριμένο σκοπό στο μέλλον;
Ο
συλλογισμός που θα ακολουθήσει μπορεί από κάποιους να θεωρηθεί αποκύημα
φαντασίας, από κάποιους άλλους σενάριο ταινίας, αλλά μπορεί να υπάρξουν και
κάποιοι που απλώς θα προβληματιστούν για το μέλλον.