Τελικά η ανεργία και η τρέλα, μας οδηγεί στα βουνά και στα φαράγγια;

Άλλη μια μέρα η χτεσινή, που για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπων μας,  αποτελεί καθημερινό μαρτύριο η έλλειψη εργασίας.

Το πορτοφόλι άδειο, η κοιλιά γουργουρίζει νωρίτερα από το κανονικό, οι υποχρεώσεις τρέχουν και αυξάνονται με γεωμετρική ακολουθία και τα νευρά τείνουν προς διάλυση.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, αυτό που σώζει από την τρέλα, (εφόσον πρώτα βέβαια, έχουμε κάνει τα πάντα για την εύρεση εργασίας),  είναι να βγούμε στην φύση, στα βουνά και στα λαγκάδια και γενικότερα όπου μας βγάλει, εκτός από το να μένουμε κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Μια τέτοια μέρα βίωσα και εγώ χτες και το αποτέλεσμα ήταν, κυριολεκτικά να πάρω τα βουνά και τα φαράγγια..  

Ο στόχος ήταν να συνδυαστεί η βόλτα στο βουνό με μια βουτιά στην θάλασσα…   Και έτσι και έγινε….

Η διαδρομή ξεκινούσε από το μοναστήρι της Οδηγήτριας, νότια Κρήτη και θα κατέληγε στην παραλία στο  Αγιοφάραγγο,

με ένα μικρό πέρασμα από τον κόλπο στους Καλούς Λιμένες.

Η αναχώρηση πρωινή και επιστροφή με την δύση του ήλιου.

Το μόνο πρόβλημα σε όλη την ιστορία είναι ότι δεν έπαιζε παρέα, λόγω της στιγμιαίας απόφασης και έτσι συμβιβάστηκα γρήγορα με το γεγονός της μοναξιάς.

Το ποδήλατο φορτώθηκε στο αυτοκίνητο και κάπως έτσι ξεκίνησε η βόλτα…

Το Αγιοφάραγγο πήρε την ονομασία του από τους διάφορους ασκητές που έζησαν εκεί, τουλάχιστον από τον 11^ο αιώνα και μετά, γι’ αυτό το λόγο συναντάμε εντός του και τον ιερό ναό της Αγίας Κυριακής που βρίσκεται μέσα σε ένα σπήλαιο, όπως και την μεγάλη εκκλησία του Αγίου Αντωνίου.

Η διαδρομή απίθανη, η μέρα ηλιόλουστη, ο αέρας λίγος και όλα έδειχναν ευνοϊκά..

Τα υψομετρικά της διαδρομής σε λογικά πλαίσια και δεν ξεπερνούν τα 700-800 μέτρα. Ο δρόμος σε γενικές γραμμές βατός, με εξαίρεση τα τελευταία 2 χιλιόμετρα πριν το φαράγγι, στα οποία η τελευταία νεροποντή έχει δημιουργήσει μεγάλα νεροφαγώματα..  

Μετά από κανένα 2ωρο περίπου, φάνηκε στο βάθος η παραλία με τα καταγάλανα νερά της και ήρθε η ώρα για την πολυπόθητη βουτιά.

Στην παραλία υπήρχαν τουλάχιστον 50-60 λουόμενοι, στην πλειοψηφία τους τουρίστες, οι οποίοι είχαν την ίδια ιδέα με την δική μου.

Το τρίωρο πέρασε χαλαρά  και μετά την απαραίτητη ξεκούραση, ήρθε η ώρα του γυρισμού με το χαμόγελο να είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου.

Η επιστροφή στην αφετηρία είχε λίγο κούραση παραπάνω, μετά από μια αρκετά γεμάτη με πετάλι μέρα, όπως είχε επίσης και ένα σκασμένο λάστιχο, ευτυχώς για μένα , ένα μέτρο μακριά από το αυτοκίνητο…

Φορτώνοντας το ποδήλατο στην σχάρα, ένοιωθα μια εντελώς γλυκιά κούραση να έχει καταβάλει το σώμα μου και μια γλυκιά αποφόρτιση να με διαπερνάει, λειτουργώντας σαν αόρατη ασπίδα, διώχνοντας, προσωρινά μακριά μου, τα άγχη και το σφίξιμο που είχα το πρωί …

Υ.Γ :Tα καθημερινά προβλήματα θα μας κυνηγάνε πάντα, χωρίς κάπου να υπάρχει ένα τέλος.

Το θέμα είναι να μπορούμε με διάφορους τρόπους να καταπολεμήσουμε την μάστιγα της κατάθλιψης, που ολοένα και μεγαλώνει, οδηγώντας αρκετές φορές σε δρόμους χωρίς επιστροφή….

Και κάπου εκεί ξεκινάει το κάθε λογής μονοπάτι…