Το παλιό μου ποδήλατο και η χαρά της σκέψης..

Χτες το πρωί, ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μου, είδα ακουμπισμένο στον τοίχο της αυλής μου, το παλιό μου το ποδήλατο.

Ο πατέρας μου, σαν γνήσιος παλιός άνθρωπος, το φύλαγε μέχρι και σήμερα στην δικιά του αποθήκη, σκεπασμένο με 2 σεντόνια για να μην σκονιστεί.

Τα τελευταία 5 χρόνια, μια από τις βασικές μου αγχολυτικές δραστηριότητες, είναι η ποδηλασία. Είτε αυτό είναι βουνό, είτε είναι πόλη, είτε επαρχία, δρόμος να ΄ναι και ότι να ΄ναι, φροντίζω οι βασικές μου μετακινήσεις να γίνονται με τον δίτροχο φίλο μου.

Οι κοντινοί μου φίλοι, μην μπορώντας στην αρχή να αποφύγουν τον καταιγισμό των επιχειρημάτων μου για την νέα μου ενασχόληση, άρχισε ένας ένας  να υποκύπτει, και να προχωράνε σε αγορές ποδηλάτων.

Έτσι φτιάχτηκε από το πουθενά, μια νέα κοινότητα, με μοναδικό της σκοπό, να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα της ζωής, βασιζόμενοι στα δίτροχα φιλαράκια μας.

Έτσι ξεκίνησε στην αρχή, αλλά στην συνέχεια μετατράπηκε σε μια ουσιαστική ανάγκη. Να μαζευόμαστε όλοι συχνότερα, όχι για να κάνουμε προπόνηση και γυμναστική, αλλά γιατί τελικά είχαμε την ανάγκη της παρέας, είχαμε την ανάγκη των φίλων μας και των δικών μας ανθρώπων.

Μονομιάς τα παλιά μας στέκια ( οι καναπέδες των καφετεριών ) καταργήθηκαν. Η ελληνική συνήθεια, να παρκάρουμε έξω από την καφετέρια και να περπατάμε το πολύ 3 μέτρα μέχρι την καρέκλα, έφυγε από το μυαλό μας, και ο στόχος πλέον ήταν να πάμε όσο γίνεται μακρύτερα για να πιούμε τον καφέ μας. Δεν μας ενοχλεί, αν αντί για τον πολυτελέστατο καναπέ της πολυτελέστατης καφετέριας, χρησιμοποιήσουμε το φυσικό γρασίδι, ή μια μεγάλη πέτρα, ή ένα παλιό ξύλινο παγκάκι ή τέλος πάντων οτιδήποτε μπορεί να μας χαρίσει μερικές στιγμές ξεκούρασης.

  Σημείο αναφοράς μας πλέον, δεν είναι τα πολυσύχναστα in στέκια στο κέντρο της πόλης, που προσφέρουν την δήθεν κουλτούρα της δήθεν κοινωνικότητας, όπου πρέπει να φιλήσεις όποιον γνωστό δεις, γιατί έτσι το επιβάλει το σύγχρονο σαβουάρ βιβρ ( savoir vivre,το γράφω και γαλλικά για να μην λέτε ότι είμαι χωρικός), αλλά, το νέο μας στέκι πλέον είναι το ποδηλατάδικο ( του φίλου μας του Μήτσου ), με τραπεζάκι του καφέ, τον πάγκο των επισκευών, και καρέκλες τα ίδια τα ποδήλατα μας.

Οι εποχές αλλάζουν, χειροτερεύουν, δημιουργούν ανασφάλειες  και φοβίες για το μέλλον. Τα μνημόνια μας έχουν αλλάξει την ζωή μας προς το χειρότερο, χωρίς να φαίνεται μια ουσιαστική αλλαγή στο άμεσο μέλλον. Εκεί που νιώθεις ότι οι τοίχοι του σπιτιού σου, μετατρέπονται σε κάγκελα της ψυχολογικής σου φυλακής, τότε έρχεται η ώρα που πρέπει να σηκωθείς και να βγεις προς την φύση.

Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους των μεγαλουπόλεων να γίνουν ξανά χωρικοί  ( χωρικός είναι ο άνθρωπος που ζει στο χωριό ), αλλά πρέπει να προσπαθήσουν να ξαναδούν τα πράγματα με την απλή τους μορφή.

Να είσαστε σίγουροι ότι, μια βόλτα με το ποδήλατο σας σε ένα μεγάλο πάρκο της πόλης σας, θα σας χαρίσει, στο τέλος της, ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας και ικανοποίησης, το οποίο θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο, όταν σε κάθε βόλτα σας, αυξάνεται η παρέα σας με ανθρώπους που είχατε “ξεχάσει”  μέσα στα chat rooms.

Και πιστέψτε με γι’ αυτό, αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσετε. Και ας μην έχετε ποδήλατο, απλά ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Κι ας σας αρνηθούν στην αρχή οι φίλοι σας, εσείς ξαναπροσπαθήστε με μεγαλύτερο ζήλο. Κι ας τους βγάλετε με το ζόρι από το σπίτι τους την πρώτη φορά. Κι ας σας σπάσουν τα νεύρα με την γκρίνια τους στην πρώτη ανηφόρα,  Κι ας βγάλουμε και καμιά φουσκίτσα στο δάχτυλο, επειδή είχαμε κάτι χρόνια να φορέσουμε τα αθλητικά μας.

Σε λίγο καιρό θα νοιώθετε την αδρεναλίνη να κυλάει ξανά στο αίμα σας,  όλα σας τα προβλήματα θα αρχίσουν να μικραίνουν, οι λύσεις θα έρχονται ευκολότερα, το σώμα σας θα αλλάζει προς το καλύτερο, οι σκέψεις σας θα έχουν δημιουργικότητα, και πολλά προβλήματα θα τα λύνετε, συζητώντας τα με την παρέα σας, εκεί ψηλά σε κάποιο βουνό…

Μην διστάσετε ούτε για ένα λεπτό να μπείτε σε αυτήν την διαδικασία. Απλώς να προσέχετε γιατί είναι μεταδοτικό και μπορεί να αρρωστήσει αρκετός κόσμος τριγύρω σας…..

Υ.Γ :

Πατέρα, σε ευχαριστώ που μου φύλαξες το παλιό μου ποδήλατο…

Υ.Γ (2):

Τα ποδηλατικά μου φιλαράκια να ετοιμάζονται, γιατί οι ζέστες πέφτουν, η θάλασσα σηκώνει κυματάκι πλέον και ο πάσπαρος ( κοινώς σκόνη ), αρχίζει να κατακάθεται από τις βραδινές δροσούλες.

Κουμπάρε Γιάννη και κουμπάρε Γιώργο, Μήτσο, Σταύρο, Γιώργο, Μιχάλη, Νίκο, Γιώργο, Νεκτάριε, Μιχάλη, Νίκο, Δημήτρη, και όσοι πιστοί προσέλθετε, ετοιμαστείτε, έρχεται η ώρα σας...