Μα όλοι ίδιοι είσαστε τελικά; Ας σπάσει κάποιος το καλούπι…

Δεν μπορώ να καταλάβω πια, τι συμβαίνει σε αυτή την χώρα που ζούμε.

Μήπως φταίει ο αέρας που αναπνέουμε;

Μήπως είναι το νερό που πίνουμε;

Μήπως στην βουλή μέσα, υπάρχει κάποιο σύστημα κρυφού ψεκασμού και όποιος περάσει το κατώφλι της, τον ψεκάζουν με κάτι και μεταμορφώνεται σε δούλο του χρήματος;

Τα τελευταία 10 χρόνια έχουν πάρει το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας 3 διαφορετικά κόμματα, με 3 διαφορετικές ιδεολογίες. Από τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ, μεταπηδήσαμε στην δεξιά της ΝΔ και από εκεί στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε φάση του εκάστοτε πολιτικού κινήματος, η εξέλιξη των πραγμάτων ήταν μια από τα ίδια. Όλοι ξεκινούσαν με την προοπτική ότι θα σκίσουν τους κακούς, θα βάλουν στην φυλακή όλους τους απατεώνες, θα πατάξουν το πελατειακό κράτος και γενικότερα θα μεταμορφώσουν την Ελλάδα σε ένα παράδεισο, στον οποίο  η οδύσσεια των πολιτών, θα έχει αίσιο τέλος. 

Και ως δια μαγείας, όλα αλλάζουν στην πορεία. Αυτοί που έρχονται γίνονται χειρότεροι από αυτούς που φεύγουν και όχι μόνο συνεχίζουν το καταστροφικό έργο των προηγούμενων, αλλά το πάνε και ένα βήμα παραπέρα.

Σαν να έχουν το άγχος, ότι δεν θα προλάβουν να φάνε τόσα, όσα οι προηγούμενοι και μέσα στην βιασύνη τους αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. 

Βλέπουμε το ίδιο έργο σε επανάληψη, με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές φανέλες κάθε φορά. Λες και δεν θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό σε σχέση με τους προηγούμενους, αλλά τους κάνουν κόπι πειστ γιατί έτσι είναι το σύστημα.

Ποιος θα το περίμενε πριν από μερικά χρόνια, ότι θα φτάναμε στο σημείο να βλέπαμε αγκαλιασμένους Πασόκους με ΝΔίτες.

Σαν να λέμε ότι θα δούμε αγκαλιασμένους τους φιλάθλους του παναθηναϊκού και του ολυμπιακού (μπρρρ, ένα ρίγος μόλις διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη).   

Το μόνο που απομένει να δούμε ακόμη στο πολιτικό κουκλοθέατρο αυτό του τόπου, είναι να τους δούμε όλους μαζί, σαν μια αγαπημένη οικογένεια να παλεύουν (μη ξεράσω) για το καλό της πατρίδας μας.

Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι,  μήπως μας ετοιμάζουν καμιά τέτοια πλάκα;

Οι εκλογές είναι κοντά και σύντομα θα πέσουν ξανά οι μάσκες. Και δεν θα πέσουν μόνο οι μάσκες των πολιτικών, αλλά θα πέσουν και οι μάσκες των πολιτών.

Τότε είναι που θα κάνουμε τον μεγάλο λογαριασμό και τότε είναι που για άλλη μια φορά θα κληθούμε να τον πληρώσουμε όλοι μαζί.

Η Ελλάδα δυστυχώς έχει έλλειψη από πατριώτες πολιτικούς.

Οι πατριώτες γεννιούνται, δεν δημιουργούνται. Γεννιούνται μέσα από τις κακουχίες και μέσα από τους αγώνες. Δεν μεγαλώνουν σε ιδιωτικά σχολεία, αλλά σε σχολεία του λαού, με αρχές και βιώματα βγαλμένα μέσα από την αληθινή ζωή και όχι μέσα από την «στημένη» ζωή.

Πως θα μάθει το παιδί να μοιράζεται, έστω και το λιγοστό κολατσιό που έχει μαζί του στο σχολείο, αν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που η κάθε σχολική τσάντα έχει μέσα φαγητό να φάνε 10 άτομα;

Πως θα μάθει να δίνει το δεύτερο μολύβι του στο άλλο το παιδάκι που δεν έχει κανένα;

Πως θα μάθει το παιδί, τι συμβαίνει στα σπίτια των φτωχογειτονιών, αν ποτέ στην ζωή του δεν μπει σε κάποιο από αυτά;

Πως θα μάθει το παιδί, να μην υποχωρεί και να μην το βάζει κάτω στην πρώτη δυσκολία και στην πρώτη αναποδιά που θα του τύχει, αν δεν έχει ζοριστεί στην ζωή του;

Πως αυτό το παιδί θα γίνει πατριώτης πολιτικός, αν δεν ξέρει  ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του λαού;

Μας δουλεύουν κανονικά και με το νόμο όλοι αυτοί που δήθεν θέλουν το καλό μας και δήθεν θέλουν να βγάλουν την Ελλάδα από το αδιέξοδο.

Το μόνο που θέλουν είναι να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, κρυμμένοι πίσω από τα κόμπλεξ τους, παίζοντας με τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς να γνωρίζουν τις πραγματικές ανάγκες του λαού.

Δυστυχώς, αυτές οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα, γιατί πλέον δεν έχει καμιά σημασία το ποιος θα παίζει τον ρόλο του πρωθυπουργού σε αυτήν την χώρα.

Για άλλη μια φορά οι πολιτικές μαριονέτες που απαρτίζουν το πολιτικό σύστημα της χώρας μας παίρνουν θέση πίσω από το παραβάν για να κάνουν αυτό για το οποίο έχουν φτιαχτεί.

Να παίξουν την παράσταση τους με όση μεγαλύτερη επιτυχία μπορούν.

Ξεχνούν όμως μια παλιά παροιμία που λέει :

Γελάει καλύτερα, αυτός που γελάει τελευταίος…