Κρίση χρέους ή κρίση αξιών και ηθικής;

Περίπου στις 200.000 εκτιμάται ότι είναι οι Έλληνες που εγκατέλειψαν την Ελλάδα από την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Βασικοί προορισμοί τους είναι η Γερμανία, η Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Περίπου στους 35.000 Έλληνες που φοιτούν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού θα επιλέξουν να αναζητήσουν εργασία εκεί.

Παρότι ο πληθυσμός μας αντιστοιχεί στο 0,2% του πληθυσμού της Γης, το 3% των επιστημόνων παγκόσμιας εμβέλειας είναι Έλληνες.

Τα νέα παιδιά εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες την χώρα κάθε χρόνο, καθώς δεν βλέπουν  κανένα μέλλον εδώ.. Το πλέον αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, έχει τραπεί σε μαζική έξοδο, χωρίς να μπορεί καμιά κυβέρνηση να το αποτρέψει.

Και πώς να μπορεί άλλωστε, όταν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα προωθούν την πελατειοκρατία αντί της αξιοκρατίας, τον ατομικισμό αντί της ομαδικής εργασίας, τον δημόσιο τομέα αντί της επιχειρηματικότητας και γενικότερα θάβονται αυτοί που αριστεύουν και προωθούνται αυτοί που έχουν τον δικό τους βουλευτή και τον δικό τους τοπικό άρχοντα.

Γι αυτό τον λόγο και οι νέοι που σπουδάζουν στο εξωτερικό, βλέποντας την διαφορά του ήθους και των αξιών, ανάμεσα στην χώρα που σπουδάζουν, με την Ελλάδα, παίρνουν την απόφαση να αναζητήσουν την τύχη τους εκεί.

Τι κι αν έχεις 10 πτυχία, στην Ελλάδα δουλειά θα βρει αυτός που τρέχει με τις σημαίες του εκάστοτε κόμματος στα χέρια στις διάφορες συγκεντρώσεις, αυτός που γλείφει τους πολυεκατομμυριούχους πολιτικούς που έχουμε για να του διορίσουν το παιδί σε κάποια υπηρεσία, δένοντας τον πολιτικά χειροπόδαρα και μεταφέροντας την ίδια φιλοσοφία και στα παιδιά του.

Πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, να συνειδητοποιήσουμε τη συμβολή που πρέπει να έχει κάθε πολίτης σε αυτήν την κοινωνία του χάους την οποία ζούμε, και να καταλάβουμε επιτέλους ότι, τα ατομικά συμφέροντα δεν προηγούνται των συμφερόντων του τόπου και της κοινωνίας μας.

« Πλούτο χωρίς μόχθο, Γνώση χωρίς χαρακτήρα, Πολιτική χωρίς αρχές, Απόλαυση χωρίς συναίσθημα, Εμπόριο χωρίς ήθος, Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, Αγάπη χωρίς θυσία », είναι το σοφό γνωμικό του Μαχάτμα Γκάντι, για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα που συναντάμε εν αφθονία στην κοινωνία μας.

Μήπως ταιριάζει απόλυτα το παραπάνω γνωμικό, στο πολιτικό προσωπικό που κυβερνάει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;

Και ποια η ευθύνη μας απέναντι σε όλους αυτούς;

Αντί να τους αγνοήσουμε επιδεκτικά και διαχρονικά, αντί να τους γιουχαΐζουμε διαρκώς όπου και αν αυτοί μαζεύονται, αντί τέλος πάντων να δώσουμε προτεραιότητα σε νέους ανθρώπους με πολιτικές και ψυχικές αξίες, εμείς τι κάνουμε;

Τρέχουμε ξοπίσω τους, τους αγκαλιάζουμε, τους φιλάμε τα χέρια και άμα λάχει, βγάζουμε και καμιά σέλφι, για να το διατυμπανίσουμε και στο διαδίκτυο, για όσους δεν μας είδαν από κοντά…

Η κρίση που διανύουμε έχει βαθιές ρίζες και είναι κυρίως ηθική. Για να αλλάξει αυτό, προϋποθέτει ηγεσία που να προσφέρει όραμα και ριζική αναθεώρηση της σημερινής κακής και παλιάς πολιτικής νοοτροπίας και των δομών του κράτους.

Κάτι τέτοιο φαντάζει προς το παρόν αδύνατο, με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, το οποίο ανάλογα με τις ανάγκες του μετατρέπεται από αριστερό σε δεξιό και ανάποδα, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τρίτων και όχι του λαού του.

Με τις εξαιρέσεις ελάχιστες και αποκλεισμένες από τα τηλεκατευθυνόμενα ΜΜΕ, το βάρος για αλλαγή των ηθικών αξιών στην χώρα μας, πέφτει εξ 'ολοκλήρου πάνω μας και είναι στο χέρι μας να τις αλλάξουμε. 

Νομίζω πως μπορούμε να τα καταφέρουμε…