Η κατάντια του Έλληνα ψηφοφόρου...

Ξανά φέτος για 3^η φορά, τα μεγάλα μυαλά αυτού του τόπου, και εννοώ και τους 300, αποφάσισαν να κατεβάσουν στους δρόμους τον δύσμοιρο, τον Έλληνα.

Αποφάσισαν ότι έπρεπε να τον βάλουν στην διαδικασία ξανά, να πάρει τις κομματικές σημαίες, να βαφτεί με τα χρώματα του κομματικού πολέμου, και να γίνει το σκυλάκι, του κάθε παρτάκια υποψηφίου και της παρέας του.  

Έντρομος έβλεπα στην τηλεόραση, την αγωνία και την προσπάθεια κάποιων  ανθρώπων, να πάρουν θέση δίπλα στους μεγάλους υποψηφίους που έκαναν περιοδεία στην Κρήτη αυτές τις μέρες, για να έχουν το δεκάλεπτο της δημοσιότητας, που θα τους ανεβάσει σε άλλο κοινωνικό επίπεδο.

Έντρομος προσπαθούσα να καταλάβω τις ανάγκες τους να βγάλουν μια σέλφι, που είναι και της μόδας, για να την ποστάρουν στα κοινωνικά τους ιστολόγια, και να μαζέψουν  όσα περισσότερα λάικς, μπορούν. Λες και με τα λάικς θα μειωθεί το χρέος μας και θα μπούμε σε ανάπτυξη.

Έντρομος προσπαθώ να καταλάβω, πως δέχεται ο κοσμάκης, μετά από τόση κοροϊδία που έχει φάει τα τελευταία 5 χρόνια, να τους χειροκροτεί, να τους αγκαλιάζει, να τους φιλάει τα χέρια, ξεχνώντας τι έχει συμβεί στις ελληνικές οικογένειες.

Για 3^η φορά αποφασίστηκε από τους «εθνάρχες»  πολιτικούς μας, να ξανασπείρουν την διχόνοια στον λαό, με το πρόσχημα ότι μπορούν να μας ξανασώσουν, μπορούν να μας ξαναβγάλουν από την δύσκολη θέση, και μπορούν να μας δώσουν πίσω την χαμένη οικονομική ευημερία.

Και το θέμα είναι ότι ο κόσμος τους πιστεύει, και τρέχει ξοπίσω τους, κάθε φορά με διαφορετική ιδεολογία, για να γαντζωθεί στο άρμα της εξουσίας, μήπως και βουτήξει το κουτάλι του, στο βάζο με το λιγοστό πλέον μέλι.

Πιστεύει ακόμη, στην πολιτική προϊστορία, που αν είχες τον βουλευτή σου στην εξουσία είχες λύσει όλα σου τα προβλήματα.

Δυστυχώς όποιος πιστεύει ακόμη αυτά είναι βαθιά νυχτωμένος. Το μέλι που είχε η παλιά Ελλάδα, σχεδόν έχει φαγωθεί. Το λίγο που έχει απομείνει πλέον στο βάζο δεν φτάνει για όλους. Φτάνει μόνο για τους ολιγάρχες, οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να το μοιραστούν με τον λαό.  

Ο λαός στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί σαν τις εργάτριες σε μια κυψέλη μελιού, που κάνουν όλη την δουλειά, μαζεύουν ασταμάτητα το μέλι, αλλά δεν προλαβαίνουν να το χαρούν γιατί έχουν μικρό βιολογικό κύκλο.

Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε, πως για την κατάντια αυτού του τόπου, τον πρώτο λόγο τον έχει το άθλιο πολιτικό προσωπικό που διαθέτει, και το οποίο κατά καιρούς προσπαθεί να μας πείσει, πως « μαζί τα φάγαμε ».

Προσπαθεί να μας πείσει, ότι χωρίς ευρώ η αυτάρκεια της χώρας μας είναι μηδενική, όταν ας πούμε, το γεωπονικό πανεπιστήμιο Αθηνών και η ΠΑΣΕΓΕΣ σε όλες τις εκθέσεις τους, λένε ότι η αυτάρκεια της χώρας μας ξεπερνάει το 90%. Και θα ήταν αρκετά παραπάνω, αν δεν μας υποχρέωνε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση να μειώσουμε τις καλλιέργειες μας, για να ενταχθούμε σε αυτήν.

Το είδατε πουθενά στα τηλεκατευθυνόμενα ΜΜΕ που έχουμε, να το αναφέρουν;;

Μόνο κάτι αμόρφωτους τύπους, να φωνάζουν όλη την ημέρα σε όλα τα παράθυρα που μπορούν να συμμετάσχουν, ότι δεν θα έχουμε ούτε λάδι για την σαλάτα μας.  

Αυτό που πρέπει να κάνει από την αρχή ο καθένας μας, και μπορεί να το κάνει με την πληροφόρηση που μας προσφέρει το διαδίκτυο, είναι να κάτσει να μελετήσει από την αρχή. Να κλείσει τις τηλεοράσεις και να πάψει να δίνει σημασία σε αυτά που λέει ο κάθε Πρετεντέρης και η κάθε Τρέμη, που και αυτοί όπως βλέπετε τα διαβάζουν αυτά που λένε, καθώς άλλοι τα γράφουν πίσω από το παραβάν.  

Μπείτε ξανά στην διαδικασία της σκέψης, χωρίς πανικό και χωρίς ιδιοτέλεια. Ξαναδιαβάστε ιστορία του τόπου μας, όχι μόνο οικονομική, και πάρτε παραδείγματα από το παρελθόν για να δείτε πως κατάφερε η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της μετά από παρόμοιες οικονομικές κρίσεις.

Όπως καλά συνειδητοποιούμε όλοι μας, αν δεν σώσουμε εμείς την χώρας μας, κανένα πολιτικό υποκείμενο από αυτά που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, δεν θα το κάνει, γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει…

Είναι καιρός να αναδειχθούν άνθρωποι μέσα από τα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι να μην έχουν πολιτική ιστορία, και κυρίως να μην είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς πολιτικοί, αλλά να είναι αμόλυντοι και άσπιλοι.

Πρέπει να σκεφτούμε με καθαρό μυαλό, να ψάξουμε, να  μελετήσουμε, και γενικότερα να προσπαθήσουμε όλοι μαζί για το καλύτερο.

 Μόνο έτσι, ίσως έχουμε ελπίδες για κάτι καλύτερο.  

Το οφείλουμε στα παιδιά μας….